Geef de Geest de Ruimte
Het thema ruimte vraagt op dit moment aandacht in mijn leven.
Ruimte is niet iets wat ik van nature geneigd ben te laten ontstaan. Of misschien moet ik zeggen: ruimte is niet iets wat mijn ego prettig vindt. Voor mijn ego is ruimte leegte die opgevuld moet worden. Ik doe dat zo slim dat ik zelfs de ruimte kan opvullen met ‘activiteiten’ die suggereren dat ik ruimte de ruimte geef. Zo kan een vrije weekenddag bij mij zomaar volgebouwd worden met een schema van mediteren, yoga, samen ontbijten, een goed boek lezen, een lezing bekijken, hardlopen, met vrienden eten, een film kijken. Het wekt de indruk van ruimte ... maar dat is het niet.
Het vraagt nogal wat om iets de ruimte te geven. Voor mij is ruimte leegte waarin een milde verwachting aanwezig is dat iets kan ontstaan. Mogelijkheid tot ontstaan geven zonder die gerichtheid te hebben. Voor mij vraagt het om van binnen een bepaalde mate van vredigheid en vertrouwen te hebben. Vrede met dat het is zoals het is. En vertrouwen in dat het toch wel goed komt.
Ik heb lang gedacht dat mijn persoonlijke en geestelijke groei een kwestie van discipline was. Jarenlang heb ik daar op gepuzzeld. Hoe ik nou mijn mind zo kan manipuleren dat ik eindelijk de discipline kan opbrengen om mijn dagelijkse yoga -en meditatiepractice vorm te geven. Op den duur merkte ik dat het mij helemaal geen moeite kostte om mijn yoga oefeningen te doen als ik er maar de tijd voor had. Sterker nog: van binnen uit kwam er de behoefte. Op de camping in de zon of op mijn eigen plekje in het bos in de Ardennen was er helemaal geen discipline nodig. Het volgen van een innerlijke behoefte was al genoeg.
De Geest heeft de ruimte nodig. Wie kent het niet: onder de douche vallen je de beste ideeen in. Tijdens een boswandeling weet je opeens de oplossing van dat ene ingewikkelde. Waarom? Omdat je even in een stand staat van dat ‘het even niet hoeft’. Er is ruimte.
Er is bijvoorbeeld ruimte voor dat het ‘niet dit en niet dat is’. Dan is er ruimte voor ambivalentie: wat nou als het allebei is? Of voor raadselachtigheid: misschien is het iets wat onbekend is, buiten mijn blikveld, iets helemaal nieuws. Misschien is het ook iets wat niet door het brein bedacht kan worden, maar wel door het lichaam waargenomen. Dat het lichaam zomaar opeens iets loslaat als het brein even op ‘uit’ staat.
Altijd is er bij mij weer die neiging om dit alles vervolgens te gaan vastzetten. Zo gebeurt dat nu bijvoorbeeld in dat ik iedere dag 10 minuten pranayama oefeningen wil doen, omdat ze me zoveel ruimte geven. En het vastzetten zit op een bepaalde manier ook in deze blog. Het ego kaapt de ruimte. Zodat het maar niet open en vrij hoeft te blijven. Zodat er weer planning, controle en grip is.
Maar de Geest, de Geest wil de ruimte. De Geest wil uit zichzelf gaan bewegen, de beweging op laten komen en kijken waar het in uit komt. Van binnenuit, vrij, buiten de gebaande wegen, avontuurlijk. De Geest is niet bang voor gekkigheid, het stroomt en heeft moed.
